Geen nieuwe aarde

Breng me naar waar het zachte water is,

Koele doorkijkmantel, vloeiende

Huid die het lichaam vrij maakt,

Breng me naar waar een beer van een zon

De boom van het leven plant

En het paren van een man en een vrouw

Zwaarteloos is: twee vogels

Synchroniseren hun vleugelslag,

Breng me naar waar de dieren

Met hun eigen stemmen toch

Praten en roepen als kinderen, en waar –

Nee, laat me blijven waar ik ben,

Ik wil geen nieuwe aarde,

Maar een bestaanbare.

Uit: Hans Andreus, Laatste Gedichten